تحلیل و برنامه ریزی توسعه پایدار گردشگری

فهرست مطالب:

فصل اول
کلیات پژوهش
۱-۱-    تبیین مسأله پژوهش
۱-۲- اهداف
-۳- فرضیات و پرسش ها
۱-۴- قلمرو پژوهش
۱-۵- پیشینه پژوهش
۱-۸-متغیر های پژوهش
۱-۱۱- محدودیت های تحقیق

فصل دوم
تعاریف، مفاهیم، مبانی نظری و ادبیات پژوهش
۲-۱- مقدمه ای بر گردشگری
۲-۲- توسعه پایدار و گردشگری
فصل سوم
اکولوژی طبیعی و انسانی استان کردستان
فصل چهارم
امکانات، تجهیزات و منابع گردشگری استان کردستان
فصل پنجم:
بررسی و تحلیل داده ها
منابع

بخشی از پایان نامه :

۱-۱-    تبیین مسأله پژوهش
ایران به عنوان یکی از کشورهای در حال توسعه که ذخایر نفتی آن به عنوان مأخذ اصلی کسب درآمد در آینده ای نه چندان دور به پایان می رسد؛ برای ایجاد یک توسعه همه جانبه و پایدار و همچنین، جایگزینی منابع جدید کسب درآمد به جای منابع نفتی نیازمند استفاده از تمامی امکانات و قابلیت های خود می باشد. در این راستا، صنعت گردشگری که بر اساس آمار و ارقام منتشره از سوی سازمان جهانی گردشگری در هزاره جدید به بزرگترین مأخذ درآمد جهانی تبدیل گردیده و اقتصاددانان این فعالیت را سومین پدیده اقتصادی پویا و روبه رشد پس از صنعت نفت و خودروسازی می دانند مطرح می شود (مدهوشی، ۱۳۸۲: ۲۵).

گردشگری یک فعالیت پویا، بزرگ، متنوع، پاکیزه و نیز یکی از بخش های رشد یابنده در سیستم اقتصاد ملی به شمار می رود. بنابراین، تمامی کشورها در پی استفاده از فرصت ها و مزایای فراوان حاصل از آن هستند تا به واسطه آن، رفاه نسبی را برای حال و آینده جوامع خود، رقم بزنند (زنگی آبادی و دیگران، ۱۳۸۵: ۸).

توسعه صنعت گردشگری در کشورهای در حال توسعه مانند ایران می تواند در توسعه و بهبود شرایط اقتصادی و اجتماعی در سطوح ملی، ناحیه ای و محلی و توزیع مجدد و عادلانه درآمد سرانه ملی، ابزار مؤثری قلمداد شود.گردشگری با توجه به ویژگی های خاص خود می تواند در بهبود کیفیت زندگی نواحی مختلف و کاهش تمرکزگرایی تأثیر عمده ای بر جای نهد، همچنین، می تواند بخشهای اقتصادی را به حرکت و تحول وا دارد و آنها نیز موجب حرکت سایر بخشهای دیگر شوند و در نهایت، به صورت مستقیم و غیر مستقیم فرصتهای شغلی زیادی را فراهم می کند (حیدری،۱۳۸۳: ۷۷).

گردشگری به ویژه در کشورهای کمتر توسعه یافته، عامل مؤثری در مقابله با فقر است و موجب افزایش درآمد قشرهای مختلف، کاهش بیکاری و رونق اقتصادی و درنتیجه، بهبود کیفیت زندگی مردم و افزایش رفاه اجتماعی می شود. بررسی ها نشان می دهد که ارزهای به دست آمده از فعالیت های گردشگری، در تنظیم تراز پرداختهای بسیاری از کشورها، به ویژه کشورهای کمتر توسعه یافته که معمولاً وابسته به یک محصول می باشند، مؤثر واقع شده است (زنگی آبادی و دیگران،۱۳۸۰: ۹).

اما با وجود مزایای فراوانی که می توان برای گردشگری قائل شد، اگر برنامه ریزی صحیحی در این زمینه انجام نشود، توسعه گردشگری تأثیرات منفی زیست- محیطی، فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی را به وجود خواهد آورد و در این صورت، نه به عنوان فعالیتی پر سود و منفعت، بلکه به عنوان فعالیت زیان آور و نامطلوب مطرح خواهد شد.
در این راستا، در حال حاضر، روش اساسی که در توسعهگردشگری به کار می رود، نایل شدن به توسعه پایدار است. سیاست توسعه پایدار گردشگری امروزه یک رویکرد عمومی است که از طریق دولت ها مورد توجه قرار گرفته است تا گردشگری، از لحاظ بوم شناسی در طولانی مدت، قابل قبول و از لحاظ مالی، خودکفا و از نظر دیدگاههای اجتماعی و اخلاقی، برای جوامع محلی مفید و نوید بخش باشد (Altinay and Husain,2005: 274).

با توجه به محرومیت استان کردستان و درصد بالای بیکاری جوانان این ناحیه لازم است با استفاده از تمامی امکانات و قابلیت ها در جهت رفع محرومیت، ایجاد اشتغال و کسب درآمد از راههای مختلف اقدام شود. بدین منظور، گسترش گردشگری به عنوان فعالیتی فرابخشی که با حوزه های مختلفی نظیر، اقتصاد، کشاورزی، فرهنگ، محیط زیست و خدمات در تعامل است و تجربیات سایر مناطق جهان نشان داده که توسعه آن در هر منطقه باعث رشد و پیشرفت اقتصادی- اجتماعی آن ناحیه گردیده است و می تواند به عنوان یکی از ابزارهای اصلی توسعه در استان کردستسان مورد توجه قرار گیرد. در این پژوهش، سعی بر آن است تا وضعیت توسعه گردشگری در استان کردستان بررسی شده و راهکارهایی برای توسعه پایدار گردشگری در این استان ارایه گردد تا ضمن افزایش منفعت و سود اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و زیست – محیطی، بتوان تأثیرات منفی حاصل از آن را به حداقل کاهش داد.