پروژه کوهنوردی

 تحقیق در مورد کوهنوردی

ورزش کوهنوردى

کوهنوردى بخشى از تجربه انسان در زیستن بر زمین است، چرا که بسیارى از منطقه هاى زمین کوهستانى است و آدمى براى گذر از این سرزمین ها به مهارت هاى ویژه نیاز داشته است. تسلط بر این مهارت ها، انسان عادى را به «کوهنورد» بدل مى سازد. از دیرباز، اشخاصى وجود داشته اند که ماهرانه از کوه ها – حتى صخره هاى دشوار- بالا مى رفته اند (در پاره اى از سفرنامه ها و دیگر نوشته هاى قدیمى اران، از این افراد به عنوان «کوه رو» نام برده شده) و این کار را براى شکار، معدن کاوى، چراندن دام، جمع آورى هیزم یا گیاهان علوفه اى و دارویى، یا به منظور فعالیت هاى نظامى و… انجام مى داده اند.

ویل دورانت، تاریخ نگار بزرگ، تاریخ سرزمین پارس را با شرح زندگى قوم ماد آغاز مى کند؛ او مى نویسد: «مادها از نژاد هندواروپایى به شمار مى روند و محتمل است که در تاریخ هزار سال قبل از میلاد از کناره هاى دریاى خزر به آسیاى باخترى آمده باشند…

این قوم، در کوه هایى که به عنوان جایگاه خود در ایران انتخاب کرده بودند، مس، آهن، سرب، سیم و زر، سنگ مرمر و سنگ هاى گران بها به دست آوردند و چون قومى نیرومند بودند و زندگى ساده اى داشتند، به کشاورزى بر دشت ها و دامنه هاى تپه هاى منزلگاه خود پرداختند و زندگى آسوده اى براى خویش فراهم ساختند.» رفتن به کوه ها از جهت دیگرى نیز ضرورى بوده است: در شرایط حمله بیگانگان به سرزمین مادرى (که در تاریخ ایران بسیار رخ داده است)، کوهستان پناهگاه مبارزان بوده است. تاریخ کشور ما پر است از جنبش هاى آزادى خواهانه و ضدبیگانه که پایگاه دست اندرکاران آن کوهستان بوده است.

ورزش کوهنوردى در جهان

خاستگاه ورزش کوهنوردى را «کشورهاى آلپى» اروپا (فرانسه، ایتالیا، اتریش، سوئیس) مى دانند. بسیارى از اهالى این کشورها به دلیل وجود رشته کوه آلپ، از دیرباز با فن پیمایش کوه ها آشنا بوده اند.

چند مورد از کوهنوردى هایى را که نه به منظور شکار و معدن کاوى و کشورگشایى… بلکه فقط براى کوهنوردى (دست یافتن به قله ها و گردنه ها، نوردیدن راه هاى نو) انجام شده است، مى توان در قرن ها قبل هم دید؛ مثلاً صعود پت رارکا (petrarca) اهل ایتالیا به قله کوه وانتو (Mont Ventox) در سال ۱۳۳۶ میلادى. اما کار جدى تر کوهنوردى صدها سال پس از اینها آغاز شد. در سال ۱۷۶۰ یک دانشمند ثروتمند سوئیسى از منطقه مون بلان: Mont Blanc (بلندترین کوه آلپ که ۴۸۰۷ متر ارتفاع دارد) دیدن کرد و گفت به هر کس که بتواند تا قله این کوه برود، جایزه اى خواهد داد.

پس از چندین تلاش، سرانجام در ۱۸ اوت ۱۷۸۶ یک پزشک به نام دکتر پاکار (Paccard) و یک راهنماى محلى به نام بالما (Balmat) اهل فرانسه توانستند پا بر قله مون بلان بگذارند. از میانه هاى قرن نوزدهم، کوهنوردى شکل باز هم جدى تر و پیوسته ترى به خود گرفت؛ در سال ،۱۸۵۴ آلفرد ویلز (Alfred wills) به قله ۳۷۰۱ مترى وترهورن (Wetterhorn) در کوه هاى آلپ صعود کرد.

از این سال، دوره اى آغاز شد که به «عصر طلایى کوهنوردى» معروف شد؛ در این دوره، کوه هاى بلند آلپ ها یکى پس از دیگرى صعود شدند. فتح قله سنگى و دشوار مترهورن: (Matterhorn ۴۴۷۷ متر) در سال ۱۸۶۵ به دست ادوارد ویمپر (E.Whymper) و همراهانش که در جریان آن چهار نفر کشته شدند، پایان «عصر طلایى» کوهنوردى است. پس از آن کوهنوردان جسور و نوآور دیگر فقط به دست یابى به قله ها نمى اندیشیدند، بلکه در اندیشه صعود از دیوارهاى سنگى و یخى دشوار و به جا گذاشتن «رکورد»هاى جدید بودند.

نخستین باشگاه کوهنوردى جهان، به نام آلپاین کلاب (The Alpine Clube) در سال ۱۸۵۸ در انگلستان پایه گذارى شد و در چند سال پس از آن، باشگاه هاى مشابه در کشورهاى اتریش، سوئیس، ایتالیا و… تاسیس شد.

امروزه، ورزش کوهنوردى، دلمشغولى و حتى حرفه افراد بى شمار است: میلیون ها نفر به شکل تفننى کوهنوردى مى کنند و هزاران نفر با کوهنوردى، سنگ نوردى، راهنمایى کوه پیمایان، اسکى کوهنوردى، تولید و فروش وسایل کوهنوردى زندگى مى کنند.

 کوهنوردى در ایران

ابوالفضل صدرى در کتاب «تاریخ ورزش» مى نویسد: «از ۱۲۹۵ شمسى که میرمهدى ورزنده از بلژیک و ترکیه به ایران آمد، ورزش در آموزشگاه هاى کشور شکل گرفت. قبل از ایشان فقط در مدارس نظام، به وسیله بعضى از افسران خارجى از قبیل اتریشى ها و روس ها و سوئدى ها به طور ناقص تعلیمات ورزش داده مى شد.» صدرى همچنین اشاره مى کند که نخستین باشگاه ورزشى در تهران در همان سال ها تاسیس شد. نام این باشگاه، «کلوب ایران» بود که عده اى از اشراف و اعیان و نمایندگان سیاسى خارجى پایه آن را گذاشته بودند و در آن به اسب سوارى و چوگان و ورزش هاى دیگرى پرداختند

قانون ورزش اجبارى در آموزشگاه ها» در ۱۴ شهریور ۱۳۰۴ به تصویب مجلس شوراى ملى رسید و «انجمن پیشاهنگى و تربیت بدنى» (که بعدها به سازمان تربیت بدنى تغییر نام داد) در ۲۷ فروردین ۱۳۱۳ به ثبت رسید. فدراسیون هاى ورزشى – از جمله فدراسیون کوهنوردى – در سال ۱۳۲۶ تشکیل شدند.

کوهنوردى گروهى از سال ۱۳۱۱ به همت منوچهر مهران و عده اى دیگر در مشهد آغاز شد. مهران در سال ۱۳۲۳ سرپرستى یک کاروان چهل نفره را در صعود به قله دماوند به عهده داشت و پس از این برنامه، پیشنهاد تاسیس یک باشگاه رسمى کوهنوردى را داد که مورد استقبال آن صعودکنندگان و مسئولان ورزش قرار گرفت. منوچهر مهران از همین سال پایه باشگاه نیرو و راستى را مى گذارد که یک بخش مهم از فعالیت آن، کوهنوردى بود.

دسته: مقاله تربیت بدنی

فهرست مطالب:

•    آموزه هایی در مورد کوهستان
•    چادر
•    کیسه خواب
•    کوله پشتی
•    کفش
•    طناب
•    بهمن
•    گرمازدگی
•    شکستگی
•    برانکارد
•    حمل مصدوم
•    مارگزیدگی
•    کوه های ایران
•    چهارده گانه ها(۱۴ قله بالای ۸۰۰۰ متر جهان)
•    نیازهای تغذیه ای کوهپیمایان
•    گره های کوهنوردی